Wielka Księga Świadectw

Kochany Janie Pawle II, Często opowiadam moim dzieciom jakim ogromnym szczęściem jest fakt, że żyłam w czasie kiedy Papieżem był Polak. Wiem że na całym świecie jest mnóstwo cudów za Twoim wstawiennictwem, ale ogromnie cieszę się, że w tym miejscu mogę opisać cud, który dzięki Tobie, zdarzył się w moim skromnym życiu. Tak naprawdę pokochałam Cię taką świadomą miłością w wieku 16 lat, w 1997 roku. Wtedy przyjechałeś do Krosna i wyniosłeś na ołtarze św. Jana z Dukli. Od wtedy zawsze pojawiałam się w jednym z miast, które odwiedzałeś w trakcie swoich pielgrzymek do Polski w 1999 i 2002 roku. Twoje odejście w 2005 roku, zastało mnie z daleka od Ojczyzny. Byłam wtedy w pracy...i przepłakałam tam cały dzień a także kilka następnych dni. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że skończył się niepowtarzalny czas... Kiedy w ciągu następnego miesiąca dowiedziałam się że jestem w ciąży, od samego początku nie miałam wątpliwości że Tobie chcę zawierzyć nasze maleństwo. . Oboje z mężem poszliśmy pod Twój pomnik przy pobliskim kościele i tam poprosiłam Cię opiekę i błogosławieństwo. Jakiś czas później, przyśniło mi się że byłam w kościele w którym było mnóstwo ludzi. Wszyscy z niecierpliwością czekali na Ciebie. Szedłeś środkiem i nagle zatrzymałeś się obok mnie, i skierowałeś do mnie takie słowa “Będziesz miała zmartwienie ale wszystko będzie dobrze”. Znaczenie tamtych słów było wówczas dla mnie mało zrozumiałe. Niedługo po tym śnie, podczas badania USG okazało się, że nasza córeczka ma wadę genetyczną i jeśli się urodzi to z pewnością umrze. Wyznaczono nam czas do następnego badania, które miało potwierdzić tą diagnozę. W tym czasie przypomniałam sobie ten sen i Twoje słowa i nabrałam przekonania, że to tę sytuację miałeś wówczas na myśli. Dni oczekiwania na powtórne badania przeplatałam modlitwą, śpiewaniem “Barki” i rozmowami z córeczką. Idąc na kolejne badanie nie byłam pewna co usłyszę, ale dzięki Tobie ten trudny dla nas czas spędziłam wyciszona i skupiona na tym maleństwu które nosiłam pod sercem. Nasza córeczka urodziła się zdrowa. Obecnie jest wrażliwą i religijną dziewczynką, która uważa Cię za swojego opiekuna. Nie mam wątpliwości, że to dzięki Twojemu błogosławieństwu i opiece. Kiedy z mężem dowiedzieliśmy się, że oczekuję kolejnego dziecka, skierowaliśmy swoje kroki pod ten sam kościół i pomnik. Tam, jak poprzednio, zawierzyliśmy Tobie naszego synka. Nawet nie zdawałam sobie wtedy sprawy, że i tym razem Twoja opieka pozwoli nam przetrwać trudne chwile które niedługo po tym się pojawiły. W 30 tygodniu ciąży wystąpiło u mnie ryzyko przedwczesnego porodu. Trzy kolejne doby w szpitalu miały być decydujące. W tym czasie, płuca mojego synka musiały szybko dojrzeć aby mógł samodzielnie oddychać, gdyby się urodził. Jedyne co pamiętam z tamtego okresu to to, że nie wypuszczałam z rąk różańca- który do ręki wcisnęła mi moja 2,5 letnia córeczka w drodze do szpitala. Do dzisiaj nie mam pojęcia skąd mój różaniec znalazł się w jej maleńkich rączkach. W trzeciej dobie poród się zatrzymał i dokładnie po dziewięciu kolejnych tygodniach urodził się nasz zdrowy syn. Janie Pawle II, staram się przekazywać moim dzieciom wiarę przekazaną mi przez rodziców i wzbogaconą o osobiste doświadczenia. Chciałabym chociaż w ten sposób wyrazić Ci wdzięczność za Twoją opiekę i łaski jakie za Twoim wstawiennictwem dostąpiliśmy. Jednocześnie proszę Cię o dalsze błogosławieństwo dla mojej rodziny, o wsparcie w wychowaniu dzieci, o umacnianie się naszej wiary i zawierzenie Jezusowi i Maryi.